دغدغه

درویشی تهیدست از کنار باغ کریم خان زند عبور می‌کرد.

چشمش به شاه افتاد با دست اشاره‌ای به او کرد.

کریم خان دستور داد درویش را به داخل باغ اوردند.

کریم خان گفت: این اشاره‌های تو برای چه بود؟

درویش گفت: نام من کریم است و نام تو هم کریم و خدا هم کریم.

آن کریم به تو چقدر داده است و به من چی داده؟

کریم خان در حال کشیدن قلیان بود؛ گفت چه می‌خواهی؟

درویش گفت: همین قلیان، مرا بس است.

چند روز بعد درویش قلیان را به بازار برد و قلیان بفروخت.

خریدار قلیان کسی نبود جز کسی که می‌خواست نزد کریم خان رفته و تحفه برای خان ببرد.

پس جیب درویش پر از سکه کرد و قلیان نزد کریم خان برد…

روزگاری سپری شد. درویش جهت تشکر نزد خان رفت.

ناگه چشمش به قلیان افتاد و با دست اشاره‌ای به کریم خان زند کرد و گفت:

نه من کریمم نه تو.

کریم فقط خداست،

که جیب مرا پر از پول کرد

و قلیان تو هم

سر جایش هست!!!

گفتم: خسته‌ام

گفت: « لاتقنطوا من رحمة الله » (زمر ، 53)

« از رحمت خدا نا امید نشوید »

گفتم: انگار، مرا فراموش کرده ای!

گفت: « فاذکرونی اذکرکم » (بقره ، 152)

« من را یاد کنید تا یاد شما باشم »

گفتم: تا کی باید صبر کرد؟

گفت: « و ما یدریک لعل الساعة تکون قریبا » (احزاب ، 63)

« تو چه می‌دانی! شاید موعدش نزدیک باشد »

گفتم: تو بزرگی و نزدیکیت برای منِ کوچک، خیلی دور است! تا آن موقع چه کنم؟

گفت: « واتبع ما یوحی الیک واصبر حتی یحکم الله » (یونس ، 109)

« کارهایی که به تو گفتم انجام بده و صبر کن تا خدا خودش حکم کند »

گفتم: تو خدایی و صبور! و من بنده‌ات و ظرف صبرم کوچک است.

گفت: « عسی ان تحبوا شیئا و هو شر لکم » (بقره ، 216)

« شاید چیزی که تو دوست داری، به صلاحت نباشد »

گفتم: انا عبدک الضعیف الذلیل… اصلا چطور دلت میاد؟

گفت: « ان الله بالناس لرئوف رحیم » (بقره ، 143)

« خدا نسبت به همه‌ی مردم ، نسبت به همه ، مهربان است »

گفتم: دلم گرفته

گفت: « بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا » (یونس ، 58)

« باید به فضل و رحمت خدا شاد باشند »

گفتم: توکلت علی الله

گفت: « ان الله یحب المتوکلین » (آل عمران ، 159)

« خدا آنهایی را که توکل می‌کنند دوست دارد »

ای فرزند آدم …
هر روز که می گذرد از ایّام عمرت کم می گردد
و تو خبر نداری
و هر روز ، روزی من به تو می رسد
ولی تو شکر آن را به جای نمی آوری …
نه به کم قانع می شوی و نه به زیاد سیر می گردی …

ای فرزند آدم …
هیچ روز جدیدی نیست
مگر اینکه از ناحیۀ من روزی جدیدی به تو می رسد
و هیچ شبی نیست
مگر اینکه ملائکه من ، عمل قبیحی از ناحیۀ تو به من گزارش می کنند
رزق مرا می خوری
و نافرمانی مرا می کنی!
و هر وقت مرا بخوانی درخواست تو را اجابت می کنم …

خیر من به سوی تو سرازیر است
و حال آنکه شرّ تو به سوی من بالا می آید.
چه خوب مولائی هستم من
و چه بد بنده ای هستی تو …
(هرگاه) از من خواسته ای داشتی به تو عطا کردم
و بدی های تو را یکی پس از دیگری می پوشانم
من از تو خجالت می کشم ولی تو از من حیا نمی کنی …

بچه ام کوچولو بود، از من بیسکویت خواست

گفتم: امروز مى خرم.

وقتى به خانه برگشتم فراموش کرده بودم.

بچه دوید جلو و پرسید: بابا بیسکویت کو؟گفتم: یادم رفت! ! !

بچه تازه به زبان آمده بود، گفت: بابا بَده، بابا بَده.

بچه را بغل کردم و گفتم: باباجان ! دوستت دارم. گفت: بیسکویت کو؟

دانستم که دوستى بدون عمل را بچه سه ساله هم قبول ندارد. چگونه ما میگوئیم خدا و رسول و اهل بیت او را دوست داریم، ولى در عمل کوتاهى میکنیم؟؟؟

کپی مطالب با ذکر صلوات آزاد است